این سؤال همواره از دیرینه شناسان، دانشمندانی که زندگی باستانی را مطالعه میکنند، پرسیده میشود.
هرچه باشد دانشمندان پارک ژوراسیک و بعد از آن دنیای ژوراسیک از DNA برای بازسازی دهها دایناسور استفاده کردند. اگر این فیلم ها را دیده باشید ممکن است با خودتان فکر کنید که آیا در واقعیت هم دانشمندان میتوانند این کار را انجام دهند؟
DNA چیزی است که در هر سلول از هر موجود زنده ای که تا کنون روی زمین زیسته، ازجمله دایناسورها، وجود دارد. بهتر است به دی ان ای به چشم مولکولهایی نگاه کنید که حامل کد ژنتیکی هستند، مجموعهای از دستورالعملها که به رشد و شکوفایی بدن و ذهن کمک
میکند. یافتن DNA در قطعات نرم حیوانات، اندام ها، رگ های
خونی، اعصاب، عضلات و چربی ها، بسیار آسانتر است. اما بخش های نرم یک دایناسور مدتهاست که از بین رفتهاند؛ یا تجزیه شده و یا توسط دایناسور دیگری خورده
شدهاند.
آیا DNA در فسیلها وجود دارد؟
فسیل دایناسورها تنها چیزی است که از این حیوانات ماقبل تاریخ باقی مانده است.
این فسیل ها که ده ها میلیون سال در گِل، مواد معدنی و آب غوطه ور شدهاند از قسمت های سخت دایناسور یعنی استخوان ها،
دندان ها و جمجمه آنها به دست میآیند.
فسیل دایناسورها را در زمین، بستر رودخانه و دریاچه ها و در کناره صخره ها و کوه ها و گاه در حیاط پشتی خانه ها پیدا میکنیم. اغلب آنها کاملا نزدیک سطح هستند و معمولا در سنگ های رسوبی نهان میشوند.
مشکل DNA دایناسورها
اما دانشمندان هنگام تلاش برای یافتن دی ان ای در فسیل دایناسورها با مشکل بزرگی روبهرو هستند.
مولکول های DNA در نهایت تجزیه میشوند. مطالعات اخیر نشان میدهد که DNA در نهایت پس از حدود ۷ میلیون سال از بین میرود.
این زمان به نظر طولانی میرسد اما بهتر است بدانید آخرین دایناسور روی کره زمین در پایان دوره کرتاسه تلف شد؛ یعنی بیش از ۶۵ میلیون سال پیش.
اگر امروز یک فسیل کشف کنید متوجه میشود که هرگونه
دی ان ای درون آن مدتهاست که از بین رفته است. این بدان معنی است که تا جایی که دانشمندان میدانند حتی با استفاده از بهترین فناوری های موجود امروز نمیتوان یک دایناسور را از DNA آن ساخت.
اگرچه برای یافتن دی ان ای دایناسور خیلی دیر شده، اخیرا دانشمندان چیزی تقریبا به همان اندازه جالب
یافتهاند.
آنها بخش هایی از دی ان ای را در فسیل های نئاندرتال و دیگر پستانداران باستانی نظیر ماموت ها کشف کردند. اینجا قضیه به نظر منطقی میرسد زیرا این قطعات کمتر از دو میلیون سال سن دارند، خیلی قبل از آنکه تمام دی ان ای بخواهد تجزیه شود.