بهار آمد

شاعر: صدراذوالریاستین شیرازی
بهار آمد، بیا تا باغ دل را گل افشان سازیم
بیا از چشمه ی مست غزل می را روان سازیم 
به آیینی کهن در پرتو انفاس فروردین 
دلِ پیرِ زمستان را ز سرسبزی جوان سازیم
بیا ایهام سوسن را به شعری تازه بنویسیم
چکاوک را دوباره میهمانِ ارغوان سازیم
نمی رنجد ز ما سوسن به هم خوانی قمری ها
زبان را گر به نرمی مظهری از پرنیان سازیم
بیا همپایِ عطرِ آشنایی ها چو نستروَن
خم تیغ زبان را در نیام گل نهان سازیم 
مگر بار دگر در سایه ی نوروزِ دل افروز
به ایهامی حریفان را چو حافظ بدگمان سازیم
کنارِ آب رکن آباد و «گلکشت مصلی» را 
هماره آیتِ مهری چو «جویِ مولیان» سازیم
بیا در خانه ی سرد زمستان آتش افروزیم
بهارِ تازه ای در چهره ی زرد خزان سازیم
هریمن را خِرَد بگرفته ره، اندیشه جُز این نیست
پدر آسا چه خوش ما هم خرد را جاودان سازیم
گذار هوش را هرگز زمان بر ما نمی بندد
اگر آیین نیکان را به نیکویی عیان سازیم
زبان شعر من آوخ نمی گردد به سرسبزی 
مگر روزی که نوروزی برای این و آن سازیم 
دوباره خاک ما «صدرا» سر افرازد به ستواری 
نسیم رای و بینش را در ایران گر وزان سازیم